3e zondag door het jaar:
Nehemia 8,2-10; Lucas 1,1-4,+4,14-21
In de eerste lezing horen wij een verhaal uit het boek Nehemia. Dit boek is genoemd naar de man die door de Perzische keizer tot gouverneur van Jeruzalem benoemd werd, rond 445 v. Christus. Jeruzalem was steeds onder heerschappij van andere volken gebleven na de ballingschap, zij het met een zekere onafhankelijkheid. Deze Nehemia heeft de herbouw van de tempel op zich genomen en samen met de priester Ezra, die de religieuze vorming van het volk ter hand neemt.
Het joodse volk is terug in Jeruzalem, maar een Jeruzalem dat één grote bouwput is, na alle strijd die er gevoerd is. Terug uit de ballingschap is men druk bezig met de zorg voor het dagelijkse leven, eten, drinken, onderdak. Daarnaast probeert men de tempel opnieuw op te bouwen. En hier op deze plek, op de eerste dag van de zevende maand (later wordt op deze dag het Loofhuttenfeest gevierd) wordt het hele volk verzameld. Het is niet zo maar een plek, het is de plaats waar het verbond van de Sinaï in stand wordt gehouden en het is een plek vol herinneringen en emoties. Het is de plaats waar je herinnerd wordt aan je geschiedenis en de ervaringen van je voorouders klinken daarin door. Het boek met de leer van Mozes wordt geopend en Ezra leest voor van de dageraad tot de middag. Daarna wordt de tekst door de levieten, de stam van de priesters, uitgelegd en verklaard. Verleden, heden en toekomst komen dan samen: wat is er gebeurd, waarom staan wij hier en wat brengt ons dat voor de toekomst? Alle emoties komen boven. Het hele volk was in tranen uitgebarsten………
Vorige week zag ik een uitzending op tv van OVER MIJN LIJK. Een programma waar jonge mensen, hele jonge mensen worden gevolgd met een dodelijke ziekte. Zij zijn allemaal in de laatste stadium van hun leven. Een jonge vrouw, Eveline heeft baarmoederhalskanker en zij heeft niet lang meer te leven. In die uitzending zie je dat zij met de liefde van haar leven Erik trouwt. Er is een plechtigheid waarbij alle emoties naar boven komen. Het geluk dat je zoveel liefde ten deel valt maar ook het verdriet dat je met elkaar deelt over die verschrikkelijke ziekte. Je ziet het ook aan alle mensen op dat feest. Een plek waar verleden, heden en toekomst samenvallen. Vreugde en verdriet is volop aanwezig. Toekomst wordt dan niet bepaald door het aantal jaren maar geeft veerkracht en vertrouwen van mensen weer. En dit wil je samen met familie en vrienden vieren. Ook dan klinker er oude woorden – wilt gij nemen tot uw wettige echtgenoot…..Deze stap, elkaar je ja-woord geven, wil je zetten, in het volste vertrouwen dat dit mogelijk is.
Zo stel ik me dat volk ook voor. Verdriet en vreugde kunnen zo dicht bij