1e zondag van de Advent:
Jesaja 63: 16b-17, 19b; 64: 2b-7; Marcus 13: 33-37

Vandaag begint de Advent, voorbereiding op Kerstmis, al praten heel veel mensen over ‘Kerst’, maar daar bedoelen ze dan toch wel iets anders mee. Er is nog steeds de pandemie van het Corona-virus en dan helaas nog meer rampspoed: messentrekkerij, moorden, oorlog en geruchten over oorlog, gevoelens van eenzaamheid, omdat we niet bij elkaar op bezoek kunnen, maar ook nog steeds: drugs en geweld op school en thuis, eens hoopvolle vredesakkoorden worden niet uitgevoerd, het levenslange spaargeld van mensen verloren gegaan door bedrijfsfraude... de lijst gaat maar door.

Wenden we ons deze advent tot God met angstige ogen? We willen doorgaan met onze pogingen om van onze wereld een betere plek te maken. Maar soms voelen we ons zo klein en zwak. Kunnen we onze wereld wel verbeteren? Advent stelt een aantal zeer fundamentele vragen: vertrouwen we er nog steeds op dat God de leiding heeft, trouw aan ons is en ons uiteindelijk liefdevol zal blijven omhelzen? De teksten die we lezen moedigen ons aan om te vertrouwen op God. Ze houden onze hoop levend, ondanks krantenkoppen, wat we zien en horen op de televisie en dichter bij huis zelf meemaken. Advent is niet iets van het verleden, niet nostalgisch terugkijken naar een vroegere tijd toen de dingen beter leken. Advent kijkt vooruit. Naar Wie moeten we eigenlijk uitkijken? Naar God!

Wat hoorden we vandaag? Woorden van Jesaja. Dat gebeurt al eeuwen in de Advent. Hij zet de toon voor ons. Hij sprak namens de mensen van wie wij de klaagzang tot God in de eerste lezing van vandaag hoorden. Hij verwoordde hun en ons menselijk onvermogen om het zelf goed te doen tegenover God. We struikelen in het donker. Hij spreekt over onze behoeften en onze ontevredenheid met onszelf. Hij doet het op een typische extreme manier als een echte ziener: hij geeft God de schuld van hoe wij leven. Jesaja's tijdgenoten geloofden dat God de oorzaak was van alles wat er met mensen gebeurt, goed of slecht. Daarom vielen zij met deze manier van redeneren in de greep van de zonde, omdat God de beschermende hand van hen wegtrekt. Jesaja, sprekend voor zijn volk, probeert God te bewegen om terug te keren naar hen: “Verlaat de hemel en kom naar beneden”

Hij vroeg dat God alles weg haalt wat mensen van God scheidt, vooral onze zonden die God blijven afschrikken. Jesaja impliceert, dat God die zoveel goeds deed, zoals ze van hun voorvaders hadden gehoord door de barrières kon breken die hun zonde en ontrouw hadden opgeworpen. Wat zij niet zelf konden doen, willen zij dat God doet, om de nauwe banden die ze ooit hadden met God, de pottenbakker, die hen met de hand vormde, te herstellen. Hoe weten we dat deze profeet voor ons spreekt? Nou, kijk maar naar onze wereld: zouden we misschien zo ver van elkaar kunnen leven, zo agressief onze eigen levensstijl beschermen, door de uitbuiting van de armen, de opwarming van de aarde en het opraken van de hulpbronnen van onze planeet, als we niet langer bang waren voor de schepper van alles, ook van ons mensen? Onze verlosser is de naam die Jesaja aan God geeft, want onze God blijft ons roepen om toch vooral Gods volk te blijven.

29 november 2020, Antoon Boks OP

De wereld en de culturen zijn veranderd sinds Jesaja schreef. Hij was een profeet voor religieuze mensen, die afgedwaald waren. We bidden dat God ons hart zal verbeteren zoals Jesaja hoopte dat dit zou gebeuren met de mensen die net terug gekomen waren uit ballingschap. Hij spreekt zijn klaagzang uit tegen een volk dat de ruïne van hun vroegere grootheid ziet. Hij erkent dat God het recht heeft om boos te zijn, maar er klinkt veel vertrouwen uit zijn openhartige gebeden, want achter zijn woorden staat zijn vertrouwen dat God zal doen wat Jesaja smeekt. We zijn ver verwijderd van de historische situatie waarover Jesaja sprak, maar ook wij hebben God nodig om naar ons toe te komen om ons te verbeteren. We hebben God nodig om weg te komen uit de onverschilligheid en het egoïsme dat landen van elkaar scheidt, zoals dat ook het geval is bij zwarte en witte mensen, bij mannen en vrouwen, rijken en armen, jonge mensen van oude mensen. Mogen wij in deze advent, weer de mensen worden, zoals God ons geschapen heeft: vrouw en man, naar Gods beeld en gelijkenis, net zoals de hele natuur. Dan zullen onze harten vol mededogen en liefde zijn.

Wat zullen we deze advent doen? Ondanks de afstand die we in de kerk en de wereld hebben gecreëerd tussen ons en God, kunnen we blijven vertrouwen dat God ons niet in de steek laat. We steken onze handen uit naar God en ontdekken dat God ons al die tijd met liefde heeft omarmd. Er staat een woord in de lezing van vandaag dat heel belangrijk is. Jesaja maakt overduidelijk dat God voldoende reden heeft om ons op te geven. TOCH spreekt hij het woord: ONDANKS ALLES.

TOCH… is het woord dat we met ons mee mogen dragen deze advent. Wanneer onze eigen beperkingen, zonden en kleinheid ons ervan overtuigen dat God meer dan genoeg bewijs tegen ons heeft – als individu, groep, kerk en land – dan nog zullen we onze hoop en verwachting uitspreken. Het is een herinnering aan God en ons, dat wij de mensen zijn waarin God veel heeft geïnvesteerd, want God, onze Schepper, is Mens geworden. Jezus is het teken dat God ons niet zal opgeven. Hij is Gods Zoon, het herstel van onze neerwaartse spiraal die Gods genade in staat stelt om ons te verlossen.

Als we ons laten leiden door de lezing van Jesaja dan kunnen we ook hopen op God. Wij, hier in de kapel, wij, Nederlanders, wij, wereldburgers, leven niet altijd als de gemeenschap van God, leven soms als mensen, die ver van God zijn afgedwaald, maar we mogen TOCH al onze fouten, al onze zonden, onderbreken met dat woord TOCH. We hopen dat God iets zal doen om onze genezing en vergeving te bewerkstelligen. Laten we net als Jesaja de hoop uitspreken, dat, hoewel we verdienen wat ons afdwalen van Gods wegen ons heeft opgeleverd, dat God TOCH nooit het verbond zal vergeten dat God met ons heeft gesloten. We vieren deze constante en trouwe manier van handelen van God naar ons in deze Eucharistie. Het herinnert ons eraan dat God eeuwig aan ons gebonden is omdat God Mens werd, met ons meeliep en onze omzwervingen en valse manieren voor lief nam en vergeeft. We bidden in deze Eucharistie ook dat wij in iedere mens zien dat wij allemaal geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis.
Moge dat werkelijkheid worden en blijven in ons leven. Naar boven

2e zondag van de advent: Jesaja 40,1-11: Marcus 1,1-8

Aan het begin van zijn boek over Jezus, de zoon van God, maakt Marcus met één krachtige pennenstreek duidelijk in welke traditie Jezus gezien moet worden. Hij doet dat door de voorloper van Jezus, Johannes, te schilderen met de attributen van Elia, die in kameelharen mantel rondging, en hem te karakteriseren als ‘de stem van een roepende in de woestijn’.

Die stem heeft geklonken door de mond van Mozes en de Profeten, de stem die roept om nieuwe en rechte verhoudingen tussen de mensen en het afbreken van muren en hoogten die goede betrekkingen tussen mensen in de weg staan. Het is een stem die vanaf het begin roept om licht in de chaos en de woestijn van onze wereld, het is de stem van God zelf die tot ons blijft roepen...

Die stem roept tot broze mensen, mensen van een dag, zoals het gras op het veld dat er vandaag nog is en morgen al verschroeid is door de zon en de wind.

En als er dan ruimte is gemaakt, dan verschijnt God met grote kracht en majesteit: ‘Hij komt in kracht; de heerschappij is in zijn hand; zijn loon draagt hij met zich mee en zijn werk gaat voor Hem uit’. Als je je misschien had voorgesteld dat er dan iets heel bijzonders staat te gebeuren, zul je verwonderd zijn over wat je ziet. Er verschijnt iemand als een herder die zorgzaam met zijn schapen omgaat en de lammetjes tegen zijn borst houdt. Niet bepaald een sterke God maar eerder iemand die door zorg om het kleine getekend wordt. Dat is dan ook de boodschap die de Schrift ons vandaag te melden heeft: daar waar wij ruimte maken en alle obstakels opruimen die een gelukkige wereld in de weg staan, zal God in ons midden zijn als iemand die zorg draagt.

6 december 2020, Henk Jongerius OP

In levende lijve verschijnt ons die herder in Jezus, die in zijn persoon niet alleen de verkondiger maar ook de belichaming is van de blijde boodschap die het evangelie is.

Waar wij willen luisteren naar hem en handelen in zijn gezindheid zullen wij ons leven ervaren als goed, zo door God bedoeld, en mogen wij Hem in ons midden weten en zal de aarde gaan beantwoorden aan de oorspronkelijke bedoeling.

Daar zullen wij mensen worden die het roepen om recht en solidariteit horen, dat overal in onze wereld klinkt: in de zwijgzame stroom vluchtelingen die een huis zoeken, in het vredelievend protest dat in Wit Rusland plaats vindt tegen een onrechtvaardig regiem, in alle mensen in onze wereld die roepen om gelijke rechten voor mensen van welke kleur, aard of afkomst ook.

Stem van een roepende: in die ene man die tijdens de inkopen voor Sinterklaas in het hartje van de stad stond, tussen alle mensen die met tassen vol hun geschenken meesleepten en riep: ‘koop een straatkrant…..’
Waar wij opengaan voor de stem van de roepende, ook in onze directe omgeving, zullen wij het aanschijn van de aarde vernieuwen, zullen wij gedoopt worden met de geest van Hem die als een herder onder mensen was, die het geknakte riet niet brak en de kwijnende vlaspit niet doofde.
Dan zullen wij - mensen van hooi en gras - beseffen dat God op ons rekent en wij zijn stem mogen zijn in deze wereld opdat zij een veilig huis wordt voor allen over wie het licht van de dag opgaat. Hoe liefelijk zijn de voeten van de bode die ons dit goede nieuws brengt. Dat het onze voeten mogen zijn!Naar boven

3e zondag van de Advent:
Jesaja 61:1-2a, 10-11 Johannes 1: 6-8, 19-28

Hoe zou je de Advent kunnen samenvatten? Is het hoop? Wachten? Verlangen? Verwachten? Op de eerste zondag van de advent hoorden we de profeet Jesaja bidden: "Scheur de hemelen open en kom naar ons toe." We hoorden dat Jezus zijn leerlingen zei: "Wees waakzaam!” Op de tweede zondag kondigde Johannes de Doper aan: "Een die machtiger is dan ik, komt." De eerste twee weken waren we aan het wachten tot God handelde. Deze zondag heeft een beetje meer actie, want verschillende mensen hoorden dat ze wat moesten doen.

Het patroon van vandaag heeft iets van een oproep en een antwoord. Jesaja vertelt ons over zijn roeping door Gods Geest. Dat is slechts een deel van Jesaja's ervaring met God. Gods zegen over Jesaja is er niet alleen voor zijn eigen welzijn, want God heeft hem gestuurd, om goed nieuws te brengen aan armen.” God wil dat er wat gedaan wordt en dat moet Jesaja uitvoeren.

Tijdens de Eucharistie vandaag kunnen we dezelfde Geest vragen die Jesaja zalfde voor zijn taak om ons de wijsheid te geven om te weten wat God nu voor ons in gedachten heeft. Jesaja werd naar mensen gestuurd, die graag wilden horen dat God hen kwam helpen. Wij krijgen misschien een kleinere opdracht. Maar net als Jesaja moet elke gedoopte christen Gods naam verkondigen door woorden en daden, dus goed nieuws aan wie daar behoefte aan hebben. Ieder van ons heeft zijn eigen taak; we hebben iets te doen. Wat is het? We hebben Gods oproep gehoord; wij moeten goed nieuws aan anderen brengen; de Schriften verkondigen; waken bij stervenden en hun families troosten; eucharistie naar de ouderen en de zieken brengen; goede milieupraktijken leren aan schoolkinderen, en ga zo maar door. Goed nieuws aan armen brengen heeft evenveel gezichten als er leden van onze geloofsgemeenschap door de Geest gedoopt en geroepen zijn om Gods goede werk op aarde werkelijkheid te maken.

Het evangelie van Johannes laat ons vroeg kennis maken met Johannes de Doper. Hij was al bekend in de vroege kerk; zijn geboorte was beschreven door Lucas en de drie Synoptici beschrijven zijn vroege prediking en doopzending. In feite was Johannes zo bekend dat sommigen hem zagen als een grotere profeet dan Jezus. Johannes, de evangelist, introduceert ons aan de Doper en beschrijft duidelijk zijn rol, om te beginnen met een paar ontkenningen: Hij is niet de Christus... niet Elijah... niet de profeet." Johannes mag dan immens populair zijn geweest onder degenen die hem hoorden en volgden, maar hij was slechts een voorloper,

13 december 2020, Antoon Boks OP

geroepen door God voor zijn specifieke taak: hij moest de komst van Jezus aankondigen.

Aan het einde van dit evangelie zal over Jezus een oordeel uitgesproken worden. Wij krijgen dat nu aangereikt. Het proces is begonnen en de eerste getuige, Johannes de Doper, wordt opgeroepen om te getuigen van Jezus, die zichzelf in dit evangelie zal omschrijven als 'de weg, de waarheid en het leven'.

Johannes is de eerste die naar voren komt om te getuigen van Jezus, er zullen meer mensen volgen. Vooral Jezus' daden zullen getuigen van zijn identiteit: Hij zal voedsel aan de hongerigen geven, Hij is het levende brood; Hij zal water geven aan hen die dorst hebben, Hij is levend water; Hij zal Lazarus uit de dood oproepen, Hij is het leven zelf; Hij zal de ogen van blinden openen, Hij is het licht van de wereld. Inderdaad, Jezus zal degenen die hem vragen naar de tekenen die hij heeft gedaan, zoals het genezen van de kreupele man op de sabbat, vertellen dat zijn werken laten zien dat "de Vader Mij heeft gestuurd... en getuigt namens Mij". Dat doet God ook tegenover ons.

Iedereen die dit evangelie hoort, zal moeten beslissen: is Jezus de Ene op wie we ons geloof zullen gronden? Zullen we Hem volgen en nee zeggen tegen alles wat onze honger niet echt kan stillen of onze dorst naar leven niet kan lessen – zoals Jezus doet? Als er getuigen worden geroepen, dan wordt ons gevraagd om een beslissing te nemen: zullen we aannemen wat dit evangelie over Jezus zal zeggen? Als dat zo is, hoe zal het dan ons leven beïnvloeden.
Als we ons geloof in Christus belijden door de getuigen in het evangelie van Johannes te aanvaarden, dan zullen wij ook getuigen worden in de ononderbroken lijn sinds Johannes de Doper. Hoe wij ons gedragen... wat we zeggen... wie we zijn... zal ofwel getuigen van Jezus of Hem ontkennen. Mensen zullen hun conclusies over ons trekken: "Ja, jij bent een ware volgeling van Jezus, je leven getuigt duidelijk van Hem."

Dan is het duidelijk dat als wij het getuigenis van de getuigen aanvaarden, wij ook moeten leven volgens ons geloof. We doen het niet alleen; ieder van ons moet voldoen aan de identiteit die onze doop ons heeft gegeven als licht van de wereld. Op deze zondag, waarop de derde kaars op de adventskrans is aangestoken, worden we eraan herinnerd dat ook wij, net als de mensen die door de verkondiging van de Doper in vuur en vlam gezet zijn, ook door ons gedrag moeten getuigen.
Moge dat elke dag van ons leven werkelijkheid zijn.Naar boven

4e zondag van de advent:
2 Samuel.7,1-5.8b-11.16; Lucas.1, 26-38

Waar is God, broeders en zusters? De ouderen onder u, die hun schoolcatechismus goed uit het hoofd hebben geleerd weten het antwoord wel. ‘God is in de hemel, op aarde en op alle plaatsen. Hij is overal’. Of met een beeld uit de wereld van de meetkunde: Gods middelpunt is overal, zijn omtrek is nergens.. De onmogelijkheid om de omtrek van Gods aanwezigheid te duiden staat voor de eeuwigheid en de onbegrensdheid van God. Als kind vond je dat een intrigerende zaak. En al gauw kwamen de eerste vragen in je op. Woont God dan ook in mijn konijn of in de kat van de buren, en hoe zit dat met…..enzovoort. Wij mensen hebben blijkbaar behoefte aan oriëntatie. Wij maken dan gebruik van symbolen, van beelden, rituelen en verhalen. Zoals bijvoorbeeld een adventskrans. De lichtcirkel is rond. Het zal nu wel gauw Kerstmis worden. Of wij zoeken oriëntatie in de liedjes die wij zingen. In adventsliederen of in de zogenaamde O-antifonen die wij deze dagen voor Kerstmis in de avonddiensten zingen bij de lofzang van Maria. Steeds wordt een nieuw beeld opgeroepen dat een verwijzing is naar wat komen gaat: O Wijsheid, O Sleutel van David, O Wortel van Isaï, O Koning der volken, O Immanuël. O, Oriëns, zingen wij morgen. O Oriëns, O Dageraad, glans van het eeuwige licht en zon der gerechtigheid. Geen cirkel van licht maar het eeuwige licht…..Gods middelpunt is overal, zijn omtrek is nergens. Wat is je oriëntatiepunt? Bij de bouw van een katholieke kerk in vroeger tijden was de lengteas vaak gericht naar het Oosten, de kerk is dan georiënteerd, zo noemen wij dat. Een richtpunt. Mensen willen een houvast. Overal is in zekere zin toch ook nergens.

Ook David heeft behoefte een oriëntatiepunt.
Vandaag horen wij hoe hij in verlegenheid komt omdat hij in een prachtig paleis woont en de ark van God nog onder een tentdoek staat. Het voornemen van David om voor God een ‘huis’ te bouwen, een tempel, is wellicht goed bedoeld. Maar uiteindelijk lijken de plannen van David toch niet zo onschuldig. Misschien wil hij door de bouw van de tempel toch vooral zijn eigen koningschap verstevigen. Een verkeerde oriëntatie! De kritiek die God bij monde van de profeet aan David laat horen, liegt er dan ook niet om. God laat zich niet opsluiten in een tempel. God voelt zich best thuis in een tent. God wil op handen gedragen worden door mensen, meetrekkend te midden van zijn volk. Dat was al in de woestijntijd zo, en dat zal zo blijven tot in de Messiaanse tijd. “Het woord is vlees geworden en heeft in ons midden zijn tent opgeslagen” zo horen wij straks op eerste kerstdag wanneer de proloog van het Johannesevangelie gezongen wordt. De God van de bijbel laat zich niet opsluiten in een stenen gebouw of in versteende formules; in levende mensen wil Hij wonen. In ons midden heeft Hij zijn tent opgeslagen.
Zeker in de eerste eeuwen van het christendom was de aandacht voor het kerkgebouw dan ook zeer gering. Sinds de menswording van Christus

Bruno Wilderbeek ocso

woont God immers niet meer in de tempel maar in de mensen van Gods welbeha¬gen. De tempel van God is heilig, en die tempel zijt gij schrijft Paulus aan de christenen van Korinthe. “Weet gij niet, dat Gij Gods tempel zijt en dat de geest van God in u woont?” (1 Kor.3,16).
Waar woont God, broeders en zusters?

God wil bij mensen wonen, vraagt onderdak bij mensen. Vanouds is de schijnwerper de laatste zondag van de Advent gericht op Maria. God voelt zich bij haar thuis. God kiest haar tot moeder van zijn geliefde Zoon. Haar God is haar te machtig, zij biedt haar diensten aan.
Maria schrok, even is zij haar oriëntatie kwijt, maar uit het verloop van het verhaal blijkt die schrik niet op angst te zijn gebaseerd. Angst is de tegenstander van het leven. Alleen angst kan het leven eronder krijgen. Angst kent geen genade. Maria is echter vol van genade. Zij wordt niet weggedrukt door een vreeswekkende macht maar zij geeft zich over.
Wees gegroet Maria, vol van genade, de Heer is met U, Gij zijt de gezegende onder de vrouwen.

Overschaduwd door de heilige Geest geeft zij zich over aan het geheim van Gods aanwezigheid. In alle eenvoud opent zij zich voor Gods Geest die in haar woont. De engel spreekt zijn Woord tot Maria. Maria antwoordt op de inwoning van God met haar fiat. Zo is zij de contemplatieve mens bij uitstek. Zij staat model voor iedereen die zich openstelt opdat in haar of in hem de naam van God geopenbaard wordt want God wil bij mensen wonen.

Met Kerstmis vieren wij de geboorte van Jezus Christus, de Zoon van Maria, de Zoon van God.
De engel spreekt zijn Woord ook tot ons. Wanneer wij onze oriëntatie zoeken bij dat Woord is de Messias niet tevergeefs in Bethlehem geboren.
Dan kan Hij ook geboren worden in ons, in u en u en jou en in mij…

Waar is God? Rabbi Mendel van Kozk verraste eens enkele geleerde mannen die bij hem te gast waren met de vraag: ‘Waar woont God?’ Zij lachten om hem. ‘Wat praat je! De wereld is toch vervuld van Zijn heerlijkheid!’ Hij echter beantwoordde zijn eigen vraag: ‘God woont daar, waar men Hem toelaat.’ Dit is het waarop het uiteindelijk aankomt: God toelaten. Men kan Hem echter slechts daar toelaten waar men staat, waar men werkelijk staat, daar waar men leeft, waar men zijn ware leven leeft. Onderhouden wij een heilige omgang met de ons toevertrouwde kleine wereld, helpen wij in dit deel van de schepping waarin wij leven de heilige zielensubstantie tot voleinding te komen, dan vestigen wij op onze plaats een vaste woonstede Gods, dan laten wij God toe. (M. Buber, De weg van de mens, Cothen 20066, p.55-56

Naar boven

H. Familie: Jezus Sirach 3,2-24; Matteüs 2,13-15.19-23

Ik las dezer dagen een stuk in de krant over de overbekende film ‘The sound of music’ die tot het vaste repertoire hoort van de kerst-dagen. De schrijver vroeg zich af waarom dit mierzoete stuk toch telkens weer zoveel mensen vertedert: een ex non die kindermeisje wordt bij de adellijke familie Von Trapp en waar datgene gebeurt wat iedereen eigenlijk graag ziet: zij trouwt met de man, leert de kinderen zingen en vlucht uiteindelijk voor de bezettende nazi’s naar Zwitserland en dus eind goed al goed: het lijkt wel een sprook-je dat alsmaar verteld wil worden…..

Kennelijk schuilt er in ons allen een niet te verdringen verlangen naar eenvoud en harmonie tussen mensen, een verlangen dat ook door onze koning verwoord werd in zijn kersttoespraak. Wij hebben genoeg van de manische meningenmachine en zoeken de oprechte en ongecompliceerde ontmoeting met mensen die hij verwoordde met prachtige beelden uit de brief waarin Paulus over de liefde schrijft.

Wonderlijk genoeg beluister ik datzelfde verlangen in de prachtige woorden uit het boek Wijsheid dat wij vanmorgen hoorden. Je zou mogen zeggen dat die tekst een concretisering is van het gebod ‘eer uw vader en uw moeder’ zoals wij dat kennen uit de Tien Woorden. De diepste reden van dat gebod is niet dat wij uit onze ouders geboren zijn maar dat zij ons in levende lijve in hun doen en laten tonen hoe of wij met God kunnen leven. In de harmonie en zorg die in de lezing getekend worden horen wij opklinken dat waar liefde is en vriendschap God is, zoals het lied het zingt.
Iemand die zo leeft wordt ook een kind van de Wet genoemd en dat is de reden dat wij daar vandaag naar luisteren. In Jezus is ons de mens verschenen die geheel en al beantwoordt aan de bedoeling van de mens op aarde, maar tegelijk horen wij hoe zo’n koninklijk leven van het begin

27 december 2020, Henk Jongerius OP

af aan bedreigd wordt door de anti koning Herodes. Daar-om ontvangt Jozef in een droom de oproep om uit te wijken naar Egypte. Zo wordt het Schriftwoord vervuld ‘uit Egypte heb ik mijn zoon geroepen’.

Zoals eertijds het volk van Israël ontkwam aan de onderdrukking en slavernij van farao, zo wordt ook in het leven van Jezus waar dat hij mensen bevrijden zal van gewelddadige onderdrukking en zal bin-nenvoeren in het beloofde land waar goedheid en menselijkheid levensgeluk mogelijk maken.

Als de kerk vandaag het feest van de heiige familie viert, richt zij onze ogen op die kleine gemeenschap waarin waar kan worden hoe-zeer God in ons midden woont. ‘Ook zachte stemmen mogen gehoord worden’, hoorde ik de koning gisteren zeggen en ik zou dat willen vertalen met: onze wereld die zo vol staat van geweld, oorlog honger en ellende, zoals paus Franciscus memoreerde in zijn toe-spraak, is nog niet verloren zolang er plaatsen en mensen zijn waar oprechte liefde, zorg, vergeving, begrip voor wie anders zijn en soli-dariteit ons leven tekenen!

Ik weet wel, dan wordt ons samenleven geen ‘sound of music’ maar klinkt er misschien toch een woordloos lied in het hart van de men-sen dat zingt over liefde die het laatste woord heeft en telkens een nieuw begin mogelijk maakt.
Uit de ban van angst en vreze heeft hij ons het land gewezen
waar de mensen samen wonen: de vervulling van zijn dromen.
In die mens die ons zal tonen hoe de wereld te bewonen
is voorgoed het licht gaan schijnen dat geen nacht kan doen verdwijnen.

Ik wens ons allen toe dat wij mogen wonen in dat licht!Naar boven

Christus Koning: Ezechiël 34,11-17, Mattheus 25, 31-46

Het evangelie van vandaag roept bij mij beelden op van een timpaan. Zo’n imposant beeldhouwwerk boven de voordeur van een kathedraal. Op wandel en kampeer tochten In Frankrijk ben ik er verschillende tegengekomen. Vaak met een afbeelding van het laatste oordeel zoals in Autun, Conque of Vezelay. Centraal zit de Christus figuur op een troon en er omheen zijn engelen, apostelen en niet te vergeten Maria. Aan de ene kant van Christus zien we goede mensen, zoals pelgrims en vrome monniken, en aan de andere kant slechte mensen, zoals rovers en dronkaards. Vaak is de engel Michael afgebeeld met in zijn handen een weegschaal waarop de mensen gewogen worden. Het wegen van de ziel. Ook zijn er allerlei duivels die op de meest gruwelijke wijze mensen martelen en meesleuren in de verdoemenis. En vaak worden ook alle ondeugden, of zo u wilt alle hoofdzonden afgebeeld, Hoogmoed, afgunst, vraatzucht, woede, begeerte, hebzucht en luiheid. Het oordeel over goed en kwaad staat centraal en voor menig beeldhouwer was het een lust om zich hierop uit te leven. Zo’n timpaan kun je zien als een strip verhaal, een verbeelding van het evangelie van vandaag. Het heeft de bedoeling ons, bezoekers die de kathedraal, het huis van God, de heilige ruimte binnen gaan aan het denken te zetten.

Jezus, die man uit Nazareth, trok rond door Galilea en Judea, hij werd aan een kruis geslagen en stierf, maar dat was niet het einde, want hij verscheen aan zijn geliefden en leefde . Hij is ons voorgegaan, meegegaan op de weg van het leven, in deze zin is Hij ook gezalfde en koning. Christus Koning. In het beeld van een Koning, proberen we de betekenis te vangen van Jezus. Wat is dat dan voor een koningschap? Jezus zelf zegt hierover: Mijn koningschap is niet van deze wereld. Het is niet de potentaat, de alleenheerser, de volksmenner, Het is ook niet een ceremonieel leiderschap met ministeriele verantwoordelijkheid. Nee het koningschap van Jezus gaat terug op het leiderschap van die oude Koning van Israël, David, een schaapherder. Wat dat betekent hoorden we in de lezing van de profeet Ezechiël.

De herder beschermt, hij redt en wijst de weg , Hij is nabij. Hij brengt elke avond zijn kudde bijeen. De koning als herder is een beeld van leiderschap van iemand die betrokken is, die weet heeft van het wel en wee van zijn onderdanen. We horen het Ezechiël vandaag zeggen. De herder is hij die zijn schapen vasthoudt ze ondersteunt. Het verdwaalde schaap zoekt en het gewonde verbindt. Hij beschrijft die relatie tussen herder en schapen als een bijzondere, een intieme verhouding. Met woorden van een oude 

22 november 2020, Jos Oostrik

kerkelijke hymne kun je zeggen: Hij is vol van de geest van vuur en liefde, maakt heel wat is gebroken, verwarmt wat is versteend (Veni sancte spiritus.). De oproep om zorg voor de zwakke, om aandacht voor onze naaste, horen we ook bij Matheus, samengevat in die telkens terugkeren de vraag: Wanneer hebben we u gezien en bezocht?

Het antwoord van Jezus is veelzeggend: Alles wat je voor de minsten gedaan hebt , heb je voor mij gedaan. Ik hoor hierin allereerst de oproep om ons in te zetten voor de verdrukten de verschoppelingen, de kwetsbare naaste. En het is niet moeilijk om een lijst van zieken , rouwenden, armen, mensen op de vlucht, aan te reiken. Wij worden door het woord van Jezus uitgedaagd ons in te zetten voor de minsten, maar hij voegt er aan toe , wat je voor hen hebt gedaan heb je voor mij gedaan. Het gaat dus niet alleen om zorg voor de minste maar juist In de zorg voor elkaar wordt iets zichtbaar van onze relatie met Jezus of misschien mag je ook zeggen onze relatie met het geheim van het leven.

Voor mijn gevoel zitten we hier op de kern van ons geloof. Het gaat om de wederzijdse betrokkenheid, tussen mij als mens en Jezus als beeld van God. We horen bij elkaar, voelen ons gedragen. We vertrouwen op elkaar en trekken samen op, wat het leven ook brengt. In één woord liefde. Het is leven vanuit een verbondenheid met het onnoembare. Voor mij is Jezus meer leidsman en bondgenoot, metgezel op onze levensweg. Aan het eind van het kerkelijke jaar staan we stil bij deze vorm van leiderschap zoals Jezus die in zijn optreden heeft laten zien. Een jaar lang hebben we ons laten meenemen door Jezus, de goede herder. We kunnen ons afvragen : Wat heeft deze relatie, dit telkens op nieuw ons laten aanspreken door het woord van de Heer met ons met mij gedaan ?

Het afgelopen jaar zal voor iedere van ons op eigen wijze gekleurd zijn. Dood en leven, vreugde en verdriet, zorg en geluk. Zeker is ook dat de pandemie voor iedere van ons en voor de gemeenschap waarin we leven zwaar heeft gedrukt. Ik begon met het beeld van een Timpaan een boog boven de ingang van het huis van God. Met de middeleeuwen kun je het wegen van de ziel, zien als een oordeel over goed en kwaad, maar als ik het beeld van Herder goed versta gaat het meer over een begeleider dan over een rechter. Moge het ons gegeven zijn te leven met deze leidsman en metgezel op al onze wegen. dat wij blijven luisteren naar zijn woord en dat wij de liefde liefhebben ,en dat we , wat er ook gebeurt in ons leven , het uithouden voor het gelaat van God.Naar boven

Nieuwjaar 2021 (Lucas 2,15-21)

Kom, we gaan naar Bethlehem om te zien wat daar gebeurd is en ons door de heer bekend gemaakt is. Zo doen wij nu evenzo. Want deze zin heeft een dubbele lading. En daarmee een actuele betekenis. De naam heet: Huis van brood. Brood heeft vele betekenissen. Ook symbolische. Brood is onmisbaar dagelijks levensvoedsel. Brood is symbolisch ook onmisbaar dagelijks voedsel voor de gemeenschap Brood breek je en deel je als teken van vriendschap en verbondenheid. En dat gebeurt bij uitstek hier waar we het brood delen dat Jezus ons geeft, zijn levensbrood, dat ons verbindt met zijn leven, lijden, dood en verrijzenis Hier op deze plek waar we samen zijn, is voor ons het ‘huis van brood’. En hier wordt door de heer bij monde van engelen en herders bekend gemaakt al wat gebeurd is, al zijn wonderen door de eeuwen heen. Maria, de moeder, de kerk, bewaarde alles in haar hart en overweegt het bij zichzelf.

Acht dagen na de geboorte kreeg het kind de naam Jezus, dat betekent: God redt. Wie die naam in eerbied uitspreekt, zegt veel meer dan we ons bewust zijn. “God redt” klinkt als een geloofsbelijdenis. Een getuigenis van hoop en vertrouwen. Een bereidheid om je leven in handen te leggen van de reddende God, Een bereidheid te leven in het geloof dat God naar je omziet, Hij je leven draagt en je opgewassen maakt om alles te verduren wat op je levenspad komt. Die naam Jezus heeft God zelf bij monde van de engel aan dit kind gegeven. Daarmee krijgt deze naam een reikwijdte die alle mensen en volken omvat. Jezus wordt een naam met een belofte. Een naam die God maakt tot een God-met-ons.
Wij horen deze boodschap van de naamgeving aan het begin van een nieuw jaar, Een jaar waarin nog veel onvermoed blijft aan goed

1 januari 2021, Paul Minke OP

en kwaad, aan vreugde en verdriet, aan zorgen en blijde verwachtingen. En met de Corona-pandemie weten we het al helemaal niet wat nog komen kan. Hoe lang nog zullen we moeten leven in de huidige anderhalve meter samenleving? Hoe lang zullen we ons moeten schikken in de twee-personen-bezoekregeling? Hoe lang nog moeten we ons behelpen met knikken en buigen zonder omhelzen? God geve dat de tijd spoedig komt dat we zonder angst elkaar lijfelijk nabij kunnen zijn, dat we niet langer onze toevlucht moeten nemen tot videobellen en streaming. God geve dat we weer spoedig kunnen gaan en staan, weer met velen kunnen zijn, weer vrijuit plannen kunnen maken voor de toekomst, onze zekerheden terug krijgen.

We bidden om zegen over het nieuwe jaar, om geluk, gezondheid en vrede. Dat alles ligt in de handen van wie wij houden, met wie wij werken, met wie ons besturen, met wie wij leven in het verkeer, op straat, in de buurt. Maar vooral ligt dit alles in onze eigen handen, hoe wij zelf willen leven. En wat het nieuwe jaar ons brengen zal ligt ook in de handen van onze God en Vader. Laat ons hoop, moed en vertrouwen putten nu wij mogen geloven dat God zich heeft doen kennen als een God die redt en niet doodt, als een God, die ons allen liefheeft en geen geweld dient, als God die recht doet en niet doof is voor ons roepen en smeken. Wij wensen elkaar, alle zorgen, vragen en onzekerheden ten spijt een zalig, gezegend of gelukkig nieuwjaar 2021. Het is een wens maar voor ons, gelovig als we zijn, meer dan een wens, een uitspreken van vertrouwen en hoop dat wat ons ook overkomt aan kwaad God alles ten goede keren zal. Zalig Nieuwjaar. Amen.Naar boven

Openbaring van de Heer:
Jesaja 60,1-6; Psalm 72; Matheus 2,1-12

Je hoeft in deze dagen niet eens vroeg op te staan om de zon in het oosten te zien opkomen. Eerst is er een vaag licht en langzaam kleurt de hemel. Het licht opent een nieuwe dag. Over dit ochtendlicht wordt op verschillende plaatsen in de bijbel gesproken. Het is dit licht dat in verband gebracht wordt met de Onnoembare, onze God, sterker nog dit beeld wordt zelfs gebruikt als naam voor Haar voor Hem. Het licht in de duisternis of Oriëns, daar waar het licht vandaan komt. Het is ook deze naam waarmee in laatste dagen van de advent, de komst van Gods zoon werd aangeroepen, O kom, O kom, O Oriëns.

Morgenlicht, hierover hoorden we ook in de eerste lezing uit het boek Jesaja. Het volk van Israël zit in ballingschap, ver verwijderd van hun thuis, hun vaderland. Het is duister, God houdt zich verborgen. Maar dan roept de profeet, ‘Sta op Sion en schitter, want over u gaat een licht op’. Het is een uitnodiging om op te staan. En waar dat gebeurt, komen mensen van heinde en ver met hun schatten. Ze brengen lof en eer. Sion wordt een baken van licht voor de verdrukten de bedroefden, voor hen die niet mee tellen. En zij, die verdwaalde mensen, op hun beurt verkondigen de roemrijke daden van de Heer.

Vanuit deze traditie schrijft Matheus zijn evangelie, en vanuit deze profetische visie vertelt hij op zijn eigen wijze over de geboorte van Jezus. Het kind, Jezus is Licht, ochtend licht voor de wereld. De Morgenster is opgestaan en een nieuwe dag, nieuw leven kondigt zich aan, of met de woorden van het oude lied: Nu daagt het in het oosten, het licht schijnt overal. Het kind van Bethlehem is het lichtend voorbeeld. De Oriëns, daar waar het licht vandaan komt, Dit punt wordt richting gevend of zoals in de bouwkunst werd gezegd, het werd het oriëntatiepunt.

Vreemden, magiërs, wijzen, mensen onderweg gaan langs s‘ heren wegen, zij zijn op zoek naar het licht, en laten zich leiden door lichtende sterren. Dit in tegenstelling tot de koning, de machtigen, de mensen die

3 januari 2021, Jos Oostrik

heersen, die bang zijn voor tegenkrachten, voor ondermijning van hun gezag. Mensen die geen oog hebben voor het licht, maar veel meer gegrepen zijn door de angst te verliezen.

Waar de vreemden neer knielen voor het kleine licht, zoekt de machthebber, in dit geval Herodes, mogelijkheden om te doden en uit de weg te ruimen, zoals ooit eens gebeurde in Egypte ten tijde van Mozes. De vreemdelingen echter zijn onze leermeesters, wijze mensen die ons laten zien hoe wij met het licht kunnen omgaan. Zij knielen neer en brengen het kind hulde. Ze danken voor al het goede en geven geschenken, Goud, Wierook en Mirre, tekenen van aandacht en zorg. Zo is het goud een gave tegen de armoede, wierook de gave van het gebed dat opstijgt en de gave van mirre, olie die koningen zalft en doden balsemt. De wijzen uit het oosten waren gericht op het licht en lieten zich daardoor leiden. Op hun beurt stralen zij licht uit en dagen ze ons uit om te gaan in hun voetspoor. Dat ook wij ons laten leiden door dit Morgenlicht en dankzeggen voor dat kind, dat een licht is voor de wereld, Dat wij letterlijk door de knieën gaan om het te aanbidden.

Matheus eindigt zijn geboorteverhaal met de opmerking dat zij via een andere weg naar huis gingen. Blijkbaar worden mensen, die aangeraakt zijn door het licht, die iets van het volle leven geproefd hebben andere mensen. Ze gaan anders leven, komen anders thuis, in hun eigenland.
Het doet me denken aan al die momenten in ons leven dat wij de volheid van leven ervaren. Bijvoorbeeld als we de kracht van liefde mogen voelen, of de komst van leven bij de geboorte van een kind. Of wanneer we verdriet hebben of ons eenzaam voelen en geliefden nabij zijn. De momenten dat we eindelijk recht ervaren en genoegdoening krijgen. Of de momenten dat je richting vindt in je leven en je mag zeggen er gaat mij een licht op. Wie door dit licht is aangeraakt, gaat op een andere wijze verder op zijn of haar levenspad, Hij, zij komt stralend thuis.
Ik wens u het komende jaar veel goddelijke momenten waar we dankbaar voor mogen zijn.Naar boven

Doop in de Jordaan: Jesaja 42,1-7; Marcus 1,7-11

In het begin van zijn evangelie gebruikt Marcus een paar uitdruk-kingen waardoor je als luisteraar bij wijze van spreken recht op je stoel gaat zitten omdat je het gevoel krijgt dat er iets belangrijks gezegd wordt: ‘en het geschiedde in die dagen’. Het wordt gezegd als er over het optreden van de doper wordt gesproken en uit het onbetekenende Nazareth, het land van de heidenen, Jezus komt om zich door Johannes te laten dopen. Dit ‘geschieden’ is in de Bijbelse taal een wijze van spreken om aan te duiden dat er iets van Gods-wege onder ons gebeurt. In het Hebreeuwse woord geschieden gaan namelijk de letters schuil die ook voor de onuitsprekelijke naam van God gebruikt worden. Dus: oren en ogen openen, zegt Marcus ook aan ons. Wat zien en horen wij dan?

Dat er iemand in het water ondergaat en tegelijkertijd de hemel ‘scheurt’ en er een stem uit de hemel klinkt: ‘dit is mijn welbemin-de zoon’. Eenzelfde uitdrukking gebruikt Marcus op het eind van zijn evangelie als bij de dood van Jezus het ‘voorhangsel van de tempel scheurt.’ Daarbij klinkt er ook een stem, die van de hon-derdman die uitroept ‘waarachtig deze was de zoon van God’.

Dat scheuren heeft te maken met aan verder gebruik onttrekken, verscheuren om weg te doen omdat het geen nut meer heeft. Er is niet langer een scheiding tussen hemel en aarde, tussen wat heilig en onheilig is, of zoals Paulus het schrijft in zijn brief aan de kerk van Efeze: ‘u leefde in een wereld zonder hoop en zonder God. Maar nu bent u dichterbij gekomen want hij heeft met zijn dood die twee werelden weer één gemaakt’. In het levensverhaal van Jezus, dat wij Blijde boodschap noemen, mogen wij horen en zien hoe die ver-binding tussen hemel en aarde weer werkelijkheid wordt.
Het is in de gestalte van de Knecht, zoals die ons vandaag wordt getekend door Jesaja, dat wij de levensgang zien van de welbeminde zoon van God: een kwetsbare mens die niet roept en

10 januari 2021, Henk Jongerius OP

schreeuwt en zijn stem niet laat horen op straat. Hij walst niet over anderen heen, maar heeft oog voor hen die bijna niet meer meetellen in onze wereld.

In hem wordt duidelijk wat het is om recht te doen aan mensen: hij is de mens die ons weer verbindt met God, een licht voor mensen die hij de blinde ogen opent, een man die een bevrijding is voor anderen die wonen in duisternis.

Vandaag vieren wij de doop van Jezus en dat wil zeggen dat hij vol-ledig is binnengegaan in onze wereld, dat hij zijn leven geeft voor ons, dat hij een mens was van liefde en ons uitnodigt in zijn voet-spoor te gaan, ons ook onder te dompelen in het leven van een ge-broken wereld en die weer heel en goed te maken. Als ik goed kijk naar de knecht, gebeurt dat niet met groot vertoon maar in de alle-daagsheid van ons leven. Waar wij dat doen, zullen wij God vinden en mogen weten dat wij allen zijn beminde kinderen zijn. Er is maar één weg die ons leidt van de stem uit de hemel naar de stem vanaf de aarde en dat is de weg van Jezus. Willem Barnard bracht dat prachtig onder woorden in zijn gedicht Vragenderwijs:
Ik vroeg het aan de vogels, de vogels waren niet thuis.
Ik vroeg het aan de bomen, hooghartige bomen.
Ik vroeg het aan het water waarom zeggen ze niets,
het water gaf geen antwoord.
Als zelf het water geen antwoord geeft
hoewel het zoveel tongen heeft, wat is er dan?
Wat is er dan? Er is alleen de visserman
die draagt het water onder zijn voeten
die draagt een boom op zijn rug
die draagt op zijn hoofd een vogel

Dat wij in zijn voetspoor het ware levensgeluk mogen vinden!Naar boven

Bruiloft van Kana: Jesaja 62: 1-6 ; Johannes 2: 1-12

Drie en dertig jaar lang preekte ik elke week: de voorbereiding van de zondagspreek begon op zaterdag morgen 8.00 uur en eindigde om 12.00 uur. Dan ging ik eten en ’s avonds om 19.00 uur preekte ik onder de Eucharistieviering voor de eerste keer, want in de meeste gevallen had ik drie of vier Eucharistievieringen in een weekend. En als ik er niet helemaal of helemaal niet uitgekomen was, dan wist ik in ieder geval, dat ik de week er na weer een kans had.

Ik was al bezig met de voorbereiding van deze zondag toen ik er ineens weer achter kwam, dat wij, hier in Huissen, voor deze zondag niet de overal gebruikte teksten gebruiken. In het archief van de preekteksten op onze website heb ik zelfs gevonden, dat ik die teksten ook al een keer heb gebruikt., weer een aanduiding dat ik ouder word!

Dus het werd een preek over een feest en een wonder. En in mijn pastoraal werk heb ik feesten en voorbereidingen op feesten genoeg meegemaakt, maar geen wonderen. Niet alleen op bruiloften, maar ook de jaarlijks terugkerende voorbereiding van de viering van de kinderen, die hun Eerste Heilige Communie zouden doen. En dan kun je het een en ander meemaken. Er waren ouders, die er prat opgingen, dat terwijl de buren heel wat kratten Amstelbier hadden zij de veel duurdere kratten met Heineken Bier gekocht hadden, of de hele familie was naar Venezuela gevlogen, want daar waren de kleren veel goedkoper dan op Aruba. Dat was dan even een zijspoor op het begin van mijn voorbereidingen van mijn overweging voor deze zondag.

Laat ik dan nu maar gewoon verder gaan met een overweging van de teksten van vandaag. Jesaja vertelt dat God als een bruidegom zorgt voor zijn volk. Jerusalem en heel het land worden met superlatieven beschreven. De Heer zorgt er voor, dat Gods volk heel gelukkig zal zijn en zo ook bekend zal zijn bij de andere volken. Volgens wat Johannes in zijn versie van het Evangelie naar voren brengt is Jezus met zijn leerlingen uitgenodigd bij een bruiloft; zijn moeder is er ook, en dat is maar goed ook, want anders was de viering in het water gevallen. Nu kon Jezus er volgens Johannes zijn eerste wonderteken doen, ook al zegt Jezus eerst tegen zijn moeder woorden, die bijna iedereen van ons niet verwacht zou hebben om te horen uit zijn mond.

Maar doordat we dit verhaal kennen en ook weten hoe het afloopt, denken we te weten wat Johannes met het verhaal wil zeggen. We weten hoe het feest verloopt, kijken uit naar de beste wijn, maar proeven de rest van het verhaal misschien niet meer. Het is in ieder geval: eind goed, al goed, want de pas geroepen leerlingen geloofden in Jezus en het hele gezelschap van Jezus, zijn moeder en de leerlingen gingen een paar dagen samen naar Kafarnaüm.
We weten ook dat het in het leven van Jezus niet alle dagen zo goed verliep, al blijft het een Blijde Boodschap, die Hij verkondigt

17 januari 2021, Antoon Boks OP

en worden wij opgeroepen om net als de dienaren op de bruiloft de woorden van Jezus werkelijkheid te maken, hoe gek ze ook kunnen klinken want die dienaren snapten er volgens mij ook niet zoveel van en dat gold ook al voor de wijzen, die een ster gezien hadden, zoals we hoorden in het evangelie van twee weken terug. En had Johannes de Doper over wie we vorige week hoorden het wel allemaal door?

Maar wat wij tot op de dag van vandaag kunnen zeggen, is dat God mensen gelukkig en blij wil maken, maar het gebeurt niet altijd, zoals wij het graag zouden willen. Feest vieren is belangrijk en het gebeurt niet iedere dag, maar we leven wel iedere dag en mogen iedere dag weer gelukkig zijn. Dat heeft Hij in de Bergrede op meerdere manieren aan zijn leerlingen en dus ook aan ons verteld. Het huwelijksfeest in Kana leek vast te lopen door een gebrek aan wijn en Jezus hielp de daar aanwezige mensen om weer verder te gaan met het feest om gelukkig te zijn.

Daaruit mogen we concluderen dat Jezus ook vreugde wil brengen in ons leven, zelfs gedurende deze Coronatijd. Veel mensen hebben daardoor problemen: dat kan zijn: het verlies van een baan, het sterven van een geliefd persoon en ga zo maar verder. Ik durf niet te zeggen, dat al onze problemen opgelost worden door een wonder zoals toen in Kana. We mogen wel onze problemen voorleggen aan God. Met Jezus in ons leven is er altijd hoop op een nieuwe wending in ons leven.

Vanuit de hemel stroomt Gods goedheid naar ons toe. Wat er gebeurde op de bruiloft van Kana was het eerste wonder dat Johannes opschreef. Hij zegt het ook met zoveel woorden: Jezus is erop uit om te redden. Hij wil van ons leven een feest maken. Natuurlijk wil ik geluk, een blij hart, maar heel veel dingen gaan vandaag zo makkelijk, dat we soms niet meer gewend zijn er iets extra’s voor te doen. In dit verhaal zet Jezus mensen aan het werk, om iets te doen. Zijn Moeder zei: “Doe maar wat hij jullie zegt, wat het ook is.” Wie doet wat Hij ons zegt, zijn net als die bedienden, die de vaten vullen.

En net als we veel van Gods goedheid die via Jezus ons bereikt niet doorhebben, mag ook onze eigen goedheid vaak ongezien blijven. Maar… God zal ook het ongeziene belonen. Soms hebben we allerlei smoesjes en excuses, om niet te doen wat Jezus zegt. Ik geloof dat ook daarover dit verhaal wat te zeggen heeft: we delen met elkaar ons leven, maar soms hebben we tekort aan iets: er is niet altijd water voor handen en zelfs als dat er is, verandert het ook niet elke dag van water in wijn. Jezus kwam wel als onze verlosser, al hadden veel mensen dat toen en nu niet altijd in de gaten. God bewaart het beste voor het laatst. Dat geeft ons moed om altijd ons beste beentje voor te zetten.
Mogen we dat steeds weer proberen te doen.
Naar boven