Midden in die wereld, meestal in een stad, op plekken waar mensen elkaar tegen komen, vormen we een gemeenschap. Daarin proberen we iets van die vrede waarop we hopen te verwerkelijken. Daarom delen we het geld, bepalen we samen wie hier en nu de leiding heeft, en houden we ons vrij van een intieme relatie. Over het algemeen leven we in een vrede, die met enige afstand lijkt op de vrede van Christus. Mensen die ons bezoeken valt dat meer op dan wijzelf.
We zijn geen familie van elkaar en ook geen vrienden. We zijn broeders omdat ieder van ons zich verbonden heeft met God, met Jezus en uiteindelijk met de Orde. Samen bidden, samen leven, ons verlangen er te zijn voor het geluk van mensen zijn de bouwstenen van de gemeenschap. Je steunt elkaar en je schuurt je aan elkaar zoals kiezels in een stroompje. De gemeenschap wordt zo een bron van inspiratie.
Onze stichter Domincus (1170-1221) wilde het apostolisch leven herstellen. Dominicus zond zijn medebroeders uit zonder veel aan uitrusting en zonder geld. Dat gaf toen al problemen en conflicten met zijn medebroeders. Tegenwoordig is het in onze maatschappij ondenkbaar geen geld bij je te hebben wanneer je reist. Toch proberen we nog steeds vanuit die inspiratie geweldloos te preken en te leven zonder te streven naar macht, geld en intimiteit, hoe zinnig deze zaken ook zijn. Nog steeds leven we van wat mensen ons geven en in het verleden gegeven hebben.